Nauczanie metodą Marii Montessori jest jedną z najbardziej popularnych metod wychowawczych w dzisiejszych czasach. Metoda ta uwzględnia indywidualne potrzeby każdego dziecka i stara się je wspierać w procesie samodzielnego odkrywania i rozwoju.
Opiera się na trzech głównych filarach: autonomii, wolności wyboru i zaangażowaniu. Dzieci są zachęcane do samodzielnego uczenia się, a nauczyciel staje się opiekunem i przewodnikiem. Metoda ta promuje autonomiczne myślenie, kreatywność, rozwój umysłowy i emocjonalny. Ma na celu wspieranie dziecka w poznawaniu otaczającego go świata poprzez zabawę i eksperymentowanie. Dostarcza dzieciom szerokiej gamy narzędzi do nauki, takich jak pomoce edukacyjne, materiały do ćwiczeń, czytelnia i laboratorium naukowe. Dzieci mają też możliwość uczestniczenia w różnych zajęciach, takich jak: muzyka, sztuka czy języki obce. Metoda Marii Montessori ma na celu stworzenie środowiska, w którym dziecko będzie czuło się bezpiecznie i swobodnie, a także rozwijać swoje umiejętności społeczne i interpersonalne. Uczy ona dzieci odpowiedzialności za siebie oraz szacunku wobec innych ludzi. Podsumowując, metoda Marii Montessori promuje samodzielność, wolność wyboru i zaangażowanie, dostarcza narzędzi do nauki oraz uczy odpowiedzialności i szacunku wobec innych ludzi.
Metoda prowadzenia przedszkola Montessori jest innowacyjna, gdyż stawia na samodzielny rozwój dziecka, wspierany przez dobrze przygotowanych nauczycieli. Dzieci poznają świat w sposób polisensoryczny (wielozmysłowy), uczą się przez doświadczenie, rozwijanie zainteresowań, jak również budowanie relacji z rówieśnikami. Zachęcane są do samodzielnego myślenia i wykonywania czynności, dzięki czemu od najmłodszych lat wykształcają w sobie umiejętności niezbędne do życia.
Metoda ta kładzie nacisk na wszechstronny rozwój dziecka w odróżnieniu od tradycyjnych metod, które skupiają się głównie na kształceniu intelektualnym.
1. Umożliwienie dziecku, by mogło osiągnąć samodzielność oraz nauczyć się swobodnie decydować o tym, co jest dla niego najlepsze.
2. Stworzenie odpowiedniego otoczenia, które będzie sprzyjać rozwojowi dziecka.
3. Przygotowanie przejścia od zależności do samodzielności.
4. Uczenie dziecka: koncentrowania się na ciekawych zajęciach i wyznaczaniu własnych celów, logicznego myślenia, obserwacji i analizy otaczającego go świata, szacunku do siebie samego, innych ludzi oraz środowiska naturalnego, współdziałania z innymi.
5. Przygotowanie dziecka do życia w społeczeństwie, poprzez nauczenie mu umiejętności współdziałania i współpracy z innymi, szacunku do pracy i obowiązków.
6. Uczenie dziecka samodzielnego myślenia i tworzenia własnych pomysłów.
7. Dbanie o bezpieczeństwo i higienę dziecka w trakcie zajęć edukacyjnych.
8. Rozwijanie zainteresowań i uczenie dziecka nowych umiejętności.
Kształtują one precyzję oraz koordynację ruchów a także uczą samodzielności. Są to m.in. ćwiczenia samoobsługowe, przesypywanie piasku, przelewanie wody itp.
Jest to podstawa aktywności intelektualnej. Dziecko poznaje właściwości w sposób polisensoryczny (wielozmysłowy). Są to pomoce jak: różowa wieża, brązowe schody, puszki szmerowe, tabliczki baryczne itp.
Kształtują w dziecku myślenie matematyczne. To pomoce jak: szorstkie cyfry,
wrzeciona, tablice do dodawania, odejmowania, mnożenia i dzielenia itp.
Dział ten związany jest przede wszystkim z nauką pisania i czytania. Pomogą w tym takie pomoce jak: metalowe ramki, szorstkie litery, ruchomy alfabet czy liniatura. To też wprowadzenie dziecka w świat gramatyki poprzez pracę z materiałem językowym występującym na różnych poziomach trudności.
Są to różnego rodzaju puzzle tematyczne, mapy i globusy, które uświadamiają dzieciom ich miejsce na Ziemi. Jest to również opieka nad roślinami i zwierzętami, która pomaga żyć w zgodzie z otaczającą nas przyrodą ożywioną i nieożywioną.